Selecteer een pagina

Er zit beweging in dans, niet aleen op de scene, maar er beweegt veel op het vlak van inclusie dans.

 

Een dans optreden volge, ook als je niet kan zien, kan op verschillende manieren; maar ook zelf dansen wordt makkelijker.

Er worden verschillende interessante initiatieven genomen

 

Vroeger was dans echt iets om naar te kijken, daar had je als blinde of slechtziende niet zo veel aan, je kon maar hopen dat de muziek de moeite waard was. De hedendaagse dans is meestal veel toegankelijker. Er wordt meer geëxperimenteerd en meer beroep gedaan op andere zintuigen dan de ogen.

 

Het Kaaitheater besteedt veel aandacht aan het op een andere manier beleven van dans.

 

In het najaar van 2017 zijn er in het Kaaitheaterverschillende toegankelijke voorstellingen.

 

Mette Edvardsen – ‘We to be’

Mette Edvardsen spreekt vanuit het publiek een lege scène toe en laat je zo zelf je beelden creëren. Zo verruimt ze het klassieke speelvlak drastisch. Ze speelt We to be op drie plaatsen tegelijk: in het boek waaruit ze voorleest, op de lege scene als projectiescherm van je verbeelding, en in de ether als een live radio-uitzending. Edvardsen rondt met deze voorstelling een trilogie af waarin taal en stem de bovenhand krijgen, en het visuele aspect zich verplaatst naar de verbeelding van het publiek.

 

Vera Tussign – ‘The palm of your hand’

Vera Tussign legt, met de voorstelling ‘The palm of your hand’, de focus meer op het tactiele. Sociale handelingen zoals handen schudden en high five’s worden afgewisseld met klassieke choreografische patronen die we van zeer ‘up close’ kunnen ervaren. De ellipsopstelling zorgt voor een dynamiek tussen centrum en periferie, tussen intimiteit en afstand.

De toeschouwer transformeert van een passieve naar een geëngageerde deelnemer die samen met de dansers de ruimte ontdekt en vormgeeft. In die zin ambieert Tussing de dynamiek van een goed gesprek: een delicate balans tussen luisteren en aan het woord komen waarbij niemand zijn positie als vanzelfsprekend beschouwt.

 

Voor de voorstelling was er een touch toer. Door de zaal door te lopen krijg je een idee van de grootte van de zaal, en ook de sfeer. We konden kennis maken met de 4 dansers. Deze droegen zeer verschillende en opvallende kledingn, De glitters kon ik nog zien blinken. Het patroonvan een meerdere keren herhaalddeel van de dans werd uitgelegd.

Een touch toer is belangrijk. Niet aleen de info die gegeven wordt, maar je voelt je meer betrokken bij wat er op scene gebeurt.

 

De voorstelling doet beroep op verschillende zintuigen, de vormen van aanraking, het herhaalde patroon van de dans, met aandacht voor de geluiden, de voetstappen die je kan horen … Een beleving, ook al mis je het zien, het visuele aspect.

 

Het laatste deel kregen we audiobeschrijving. We stonden in een groepje rond de beschrijver, zo had ik minder voeling met wat er op scene gebeurt. Er gebeurt zoveel tegelijk, dat kan je niet beschrijven. Ze beschreef vooral de vorm van de rookslierten.

Dit deel vond ik persoonlijk minder interessant.

 

Anne Juren – ‘Anatomie’

In Anatomie creëert Anne Juren een bewegingsscore voor ingewanden en lichaamsfuncties. Terwijl je op een matje ligt, leidt ze je met haar stem doorheen je lichaam en je geest. Zo kan een mentale choreografie je een gevoel van beweging geven.

Als onderzoek voor deze ‘dans’ werkte Juren rond de blinde vlek, samen met mensen met een visuele beperking. Hun ervaringen werden het materiaal om tot een choreografie te komen die plaatsvindt in je lichaam

 

De touch toer was zeer interessant. Dit is geen klassieke voorstelling met een duidelijke scheiding tussen podium en publiek dat passief toekijkt.

Anne neemt je mee op reis in je eigen lichaam. Deze voorstelling is nog meer sensorieel dan deze van vera, en heel anderzs van sfeer. Ik heb het idee dat het visuele aspect bij Anne niet belangrijk is. De meeste toeschouwers hadden de ogen gesloten. Ik heb me helemaal laten meeslepen in het verhaal.

Anne is Franstalig, ze sprak engels, met een licht Frans accent. Ik kan redelijk goed Engels, maar ben niet zo vertrouwd met de engelse namen van de ingewanden, daardoor kan ik niet volledig in mijn gevoel gaan.

 

 

Touch toer

Voorafgaand aan de voorstelling krijgen mensen met een visuele handicap een introductie. Je kan de scene verkennen, gebruikte attributen betasten en kennis maken met de dansers.

 

Met deze informatie kan je je beter inleven tijdens de voorstelling en voel je je meer betrokken bij wat er op scene gebeurt.

 

Audiodescriptie (AD) bij dansvoorstellingen

Een dansprofessional beschrijft live wat er op scene gebeurt.

Er is nog weinig ervaring met AD voor dans. De beschrijver moet een danstaal kennen om bewegingen te beschrijven,ook de intensiteit, het gevoel, de uitdrukking van de beweging zijn belangrijk.

 

Audiobeschrijving gebruik ik wel regelmatig voor het beschrijven van schilderijen, en in film.

 

Misschien omdat het me nog minder vertrouwd is, heb ik wat moeite met verbale beschrijving van dans. Dit heeft zeker ook te maken met het gebrek aan de juiste woordenschat om beweging te beschrijven.De zin ‘Ze beweegt haar linkerarm naar boven’ roept bij mij vragen op; hoe hoog gaat die arm, met welke intensie, wat doet derest van haar lichaam, wat wordt uitgedrukt?

Het lijkt me zeer interessant om dit verder te onderzoeken, samen met professionele mensen die meer kennen over het vocabulaire van dans en bewegingen.

Daar zit zeker toekomst in!

 

Piet De Vos, een ervaringsexpert, aan het woord.

Piet Devos — blind sinds zijn vijfde — voelde, hoorde en beleefde

verschillende soorten dans en vertelt ons over zijn ervaringen: “Ik denk dat dans vooral voor blinden en slechtzienden een echte ontdekkingstocht kan zijn.” Lees het interview